8. Moja walka z trądzikiem

Hej ho!

Dzisiaj przychodzę do Was z opowieściami o mojej trądzikowej cerze, o którą uporczywie walczę. Być może Wy podpowiecie mi, co jeszcze można zrobić, żeby pozbyć się tych uciążliwych niedoskonałości!

Ładną cerę miałam stosunkowo niedługo, bo do 6 klasy szkoły podstawowej. To właśnie wtedy hormony w moim organizmie postanowiły zwariować i zostałam zasypana trądzikiem młodzieńczym, który zadomowił się głównie na czole. Nie obyło się bez wizyty u dermatologa i właściwie od tego czasu jestem pod jego opieką. Leczyłam się różnymi antybiotykami w postaci żeli, maści, toników, tabletek, ale bezskutecznie. Moje niedoskonałości za każdym razem były silniejsze. Nie poddając się, robiłam sobie grzywki różnego rodzaju, byle tylko zakryć wstydliwe czoło. Dziś wiem, że nie był to najlepszy pomysł, ale wówczas moja pewność siebie była mocno podkopana i próbowałam ratować się na wszelkie sposoby.

Ostatecznie trądzik na czole zniknął sam. Niektóre leki przyspieszały zanikanie niedoskonałości, ale ogólnie zbyt wiele nie pomogły, bo chociaż nigdy nie wygniatałam ich sobie, dziś moje czoło ma liczne blizny. Podobno nikt ich nie widzi, ale widzę JA. I to wystarczy.

Obecnie problem trądziku, niestety, nadal mnie dotyczy. Nie jest to już trądzik młodzieńczy; znajduje się głównie w okolicach żuchwy, podbródka i szyi. Mam też zmiany podskórne, bezbarwne krostki, które też są odpowiednikiem trądziku. Po kolejnej wizycie u mojej pani dermatolog, do której chodzę od lat, odniosłam wrażenie, że mój problem, który w moim odczuciu jest DUŻY, został zbagatelizowany. Zdaję sobie sprawę z tego, że ludzie mają większe kłopoty w życiu i absolutnie tego nie neguję, ale chciałabym czuć się bardziej pewna siebie ze swoją twarzą, a skoro płacę za wizyty i za leki, które stosuję, to chciałabym, żeby zostało mi poświęcone przynajmniej minimum uwagi.

W każdym razie, otrzymałam następujące leki:

Na pierwszym zdjęciu widzimy spirytus do przemywania twarzy, co stało się powodem, abym ostatecznie i nieodwołalnie zmieniła panią doktor. Podczas bardzo krótkiej rozmowy, która mocno mnie zresztą zirytowała (po moim wejściu do gabinetu, pani doktor postanowiła jeszcze pogadać z dwiema koleżankami przez telefon, żeby się z nimi umówić na wieczór, nie przepraszając mnie nawet za to), dowiedziałam się, że trądzik trzeba wysuszyć i problem zniknie. Prawdy w tym wcale nie ma, bo cerę z trądzikiem trzeba nawilżać!

ALE... postanowiłam spróbować. Uznałam, że to w końcu pani doktor, musi się znać na tym co mówi. Może to ja mam złe wiadomości. Zrezygnowałam z makijażu, co nie było łatwą sprawą. Przemywałam twarz spirytusem i smarowałam się zalecanymi żelami. Efekt: przesuszona skóra, odchodzące płaty suchej skóry, pieczenie, swędzenie... nie pomógł mi nawet Physiogel. Musiałam zrobić sobie przerwę w stosowaniu tej terapii. Postanowiłam odstawić spirytus do przemywania twarzy i używać samych żeli. 

Dzisiaj o efektach mogę powiedzieć dużo, ponieważ stosowanie leków zaczęłam na przełomie lutego/marca. Niestety nie są one duże. Zniknęły podskórne, bezbarwne krostki na policzkach, ale tradycyjne zmiany trądzikowe na podbródku, żuchwie i szyi nadal są i za żadne skarby nie chcą zniknąć! Po połowie maja wybieram się do nowego dermatologa, mam nadzieję, że on jakoś mi pomoże. Zdaję sobie sprawę, że przy takiej walce, trwającej już ok. 10 lat, ciężko oczekiwać cudu, ale może ta pani doktor będzie mieć świeższe spojrzenie na sprawę i wprowadzi mi jakieś nowe leki do stosowania. Bardzo na to liczę!

W moim pokoju unosi się zapach bzu, UWIELBIAM WIOSNĘ :))!

A wy macie podobne problemy? Jak sobie z nimi radzicie albo poradziliście?:))

Pozdrowionka!